بسم الله الرحمن الرحیم

جبران  خلیل جبران : 

« آنک که خدا مرا بسان سنگریزه ای درون  این

 دریاچه شگفت افکند ، سطح آب را باچرخابهای

بیشمار پراکنده ساختم اما آنگاه که به قعر آب

رسیدم سراسر خاموش شدم./ »

آری  ! او چنین پنداشت اما گویی پندار سبز

 چنین می اندیشد که :

« انسانها دو دسته اند عده ای  سنگ و عده ای سیب اند .

آغاز آنها مشترک است ، هر دو هنگام ورود به دریاچه

شگفت دنیا چرخبهای بیشماری   را به دور خود می سازند و

دیگران را تحت تأثیر قرار می دهند./

اما پایان آنها حکایتی است بس متفاوت !

سنگزیزه ها بناچار پس از مدتی به قعر آب خواهند

رسید و خاموش خواهند شد . /

                                           اما سیب ها؟!

آنها هرگز به قعر آب نخواهند رفت و خاموش

نخواهند شد . آنها جاودانه در دریاچه باقی خواهند

ماند و در هر  تلاطم امواج چرخابی دیگر خواهند

ساخت ./

آنها روزی  به آسمان بر خواهند گشت و ابرها را

خواهند پیمود و در آخرین نقطه آسمان در

کنار محبوبشان تا ابد خواهند زیست . / »

سیّد صدرا / بهار /82